Günlük yaşamda insanlar ve insanların yaşamları hakkında kendimizinden yola çıkarak tahminlerde bulunuyoruz hep. Bu şekilde empati kurduğumuzu sağlasak da yaptığımız sempatiden öteye gidemiyor aslında.
Tahminlerle insan yaşamlarını yönetiyoruz bir nevi. “Ben bu saatte çalışıyorum. O da evde, kesin uygundur zaten ne yapacak ki?” cümlesini patronunuzdan ya da üstünüzden, amirinizden duyduğunuz zamanlar olmuştur mutlaka. Lütfen o ana bir dönün lütfen. Şu anda bu yazıyı okuyan patronlar, amirler, üstünüzler de dönsün. Ne kadar sinir bozucu değil mi?
Özel hayatın ortasına gelen bir ihlal. Yani tam filmin en güzel sahnesinden önemsiz (yani pazartesi ya da yarın halledilecek ) bir iş için yapılan bir ihlali size sunuyorum işte.
Pandemi öncesinden beri saatlerce bazı iş veya projeleri yetiştirmek için gecesini gündüzüne katan, asıl işlerini mesaide yapıp diğer işleri akşamına ya da haftasonuna bırakan insanların korkulu rüyalı cümleleri işte. “Eşiniz, anneniz, kız veya erkek arkadaşınız, çocuğunuz vb.” yanınızda kim varsa işte onlara ayıracağınız hafta sonu, mesai bitimi ya da izin gününü mahveden bir düşünce yapısı bu.
Asıl mesele ise pandemiden sonra eve taşınan, uzaktana geçilen iş yaşamının kalıp cümlesi haline gelmesi.
“Nasılsa evdesin yahu ne işin olabilir?”, “Bir iki saatini ayıracaksın altı üstü.”, “Şimdi sana gönderdiğim dosyayı edit edeceksin bir beş dakika baksan da olur sonra bana gönderirsin.” gibi daha da arttırarak size kullanılmış bir çok cümle geliyor belki şu anda aklınıza. Hem de ne cümleler değil mi?
Pandemiden sonra değişen yaşamın bizi tükettiği en büyük noktalardan biri de bu aslında. “İnsanın kendiyle kalamaması.” ve “Evde olduğunda özel hayatının yokmuş gibi davranılması.”
Hafta sonları mottonuzu yeniden yazmaya var mısınız? Yoksa patronunuz mutsuz diye siz de mi mutsuz olacaksınız?
“Aradığınız kişiye şu anda ulaşılamamaktadır. Lütfen daha sonra tekrar deneyiniz.”
Comentários